Εκεί που παίζουν τέτοιο ποδόσφαιρο διαθέτουν εξαιρετικά γήπεδα κι εκεί που δεν υπάρχουν καλά γήπεδα ούτε που... σκέφτονται το ποιοτικό ποδόσφαιρο.

Έχουν δοθεί αρκετές φορές τα εύσημα στους ποδοσφαιριστές του Απόλλωνα από τον προπονητή τους, Δημήτρη Καλαϊτζίδη, κι αφορούν τόσο την αυταπάρνησή τους, όσο και την υπομονή τους σε θέματα που γίνονται τροχοπέδη για μια καλή αγωνιστική παρουσία. Είναι, δε, γνωστό ότι πέρα από τις καθυστερήσεις στον οικονομικό τομέα, που συχνά δημιουργούν πρόβλημα στην καθημερινότητα πολλών ποδοσφαιριστών, το μικρό ρόστερ – ειδικά στον πρώτο γύρο- απαιτούσε υπερπροσπάθεια ώστε να σταθεί αξιοπρεπώς η ομάδα στο πρωτάθλημα. Ωστόσο, οι ποδοσφαιριστές καλούνται να αντιμετωπίζουν κι άλλα προβλήματα, πολύ καθοριστικά, και το γεγονός ότι έχουν μάθει να πορεύονται με αυτά αδιαμαρτύρητα αξίζει τα συγχαρητήρια όλων.

Το φαινόμενο οικονομικών δυσκολιών δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του Απόλλωνα, ούτε το μικρό ρόστερ, Έχουν παρουσιαστεί κι άλλες φορές ομάδες οι οποίες εν μέσω τέτοιων προβλημάτων διέγραψαν εντυπωσιακή πορεία. Η μοναδικότητα των ποδοσφαιριστών του Απόλλωνα έγκειται σε δύο επιπλέον αντιξοότητες, που δεν γνωρίζουμε να έχουν προηγούμενο. Και πρέπει να αναδειχθούν, διότι για όλους εμάς που παρακολουθούμε από την κερκίδα, ή από την τηλεόραση, δεν είναι πάντα ορατές. Φαίνονται εύκολα ορισμένα στοιχεία που στην πραγματικότητα, είναι πολύ δύσκολα.

Ας παραβλέψουμε ακόμη και το γεγονός ότι πολλοί ποδοσφαιριστές της ομάδας αγωνίζονται τραυματίες, εξ ανάγκης, ή επιστρέφουν πρόωρα στους αγώνες μετά από τραυματισμούς. Κάτω από μια τέτοια κατάσταση είναι υποχρεωμένοι να υπομείνουν και τις διαμαρτυρίες της κερκίδας, στα λάθη που μοιραία κάνουν. Διαμαρτυρίες οι οποίες δεν είναι αδικαιολόγητες, αφού οι φίλαθλοι δεν γνωρίζουν το πρόβλημα κάθε ποδοσφαιριστή, ο οποίος όμως καλείται να ξεπεράσει αφενός την σωματική ενόχληση, αφετέρου την άδικη εις βάρος του διαμαρτυρία. Διότι η κάθε ομάδα αποφεύγει να διαρρεύσει ότι κάποιος ή κάποιοι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται με... σφιγμένα τα δόντια.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα των ποδοσφαιριστών του Απόλλωνα είναι άλλο. Ακόμη σπουδαιότερο. Η προσπάθεια να αποδώσουν ποδόσφαιρο αξιώσεων σε έναν κάκιστο αγωνιστικό χώρο. Ίσως καμία άλλη ομάδα στον κόσμο δεν το κάνει αυτό. Και δεν το κάνει διότι εκεί που παίζουν τέτοιο ποδόσφαιρο διαθέτουν εξαιρετικά γήπεδα κι εκεί που δεν υπάρχουν καλά γήπεδα ούτε που... σκέφτονται το ποιοτικό ποδόσφαιρο. Μα στον Απόλλωνα ο Καλαϊτζίδης είναι ανένδοτος. Η ομάδα του πρέπει να αποδίδει ποδόσφαιρο που να τείνει προς εκείνο των Ευρωπαϊκών clubs.

Πόσο δύσκολος γίνεται αυτός ο στόχος στο κάκιστο τερέν;;; Χωρίς να έχουμε κάποια εξειδίκευση, ούτε καν κάποια εξεζητημένη γνώση, μπορούμε να αναλογιστούμε ορισμένες παραμέτρους. Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο ότι κάθε ομάδα που παίζει οργανωμένα και προσχεδιασμένα σε κάθε φάση επίθεσης και άμυνας λειτουργεί ως μια... σκακιέρα. Κάθε ποδοσφαιριστής ανταπεξέρχεται συνεχώς σε κάποιο ρόλο, ακόμη κι όταν η μπάλα βρίσκεται μακριά από αυτόν. Και η κάθε κίνησή του, ή μεταφορά της μπάλας, αποτελούν πολύ μικρό μέρος μιας συνολικής ομαδικής προσπάθειας, που στοχεύει κάπου συγκεκριμένα κάθε φορά.

Ακόμη κι όταν μια εύκολη πάσα φαντάζει ανώφελη ή περιττή στον θεατή, αυτή η ενέργεια αποτελεί απαραίτητο μέρος μιας επιθετικής ενέργειας. Ο, δε, ποδοσφαιριστής είναι υποχρεωμένος να επεξεργάζεται στο μυαλό του τόσο τις εντολές του προπονητή, όσο και την κατάσταση που διαμορφώνεται στο τερέν. Πρέπει επίσης να σκεφθεί την επόμενη κίνηση που οφείλει να κάνει στα πλαίσια της φάσης και παράλληλα να είναι προετοιμασμένος είτε για το λάθος συμπαίκτη, είτε για την απροσδόκητη αντίδραση αντιπάλου.

Επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, θα σκεφθούμε, και γι’ αυτό πληρώνεται. Μόνο που στο εγχώριο ποδόσφαιρο δεν συνηθίζεται να υπάρχουν όλες αυτές οι αγωνιστικές απαιτήσεις και για το λόγο αυτό δεν βλέπουμε αξιόλογο ποδόσφαιρο. Όσο για τον τρόπο που επιζητά να παίζει ο Απόλλων οι κακοί αγωνιστικοί χώροι “φορτώνουν” στους ποδοσφαιριστές κι άλλες αντιξοότητες, πέρα από την θεμελιώδη: όποιος φορά την φανέλα του Απόλλωνα κι έχει προπονητή τον Καλαϊτζίδη καλείται να ανταπεξέλθει σε απαιτήσεις που δεν συνάντησε αλλού. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν τις έχει κάνει κτήμα του, επομένως πρέπει συνεχώς να βρίσκεται σε εγρήγορση και συγκέντρωση. Άλλωστε γι’ αυτό ακριβώς στις άλλες ομάδες δεν παρουσίαζαν αυτό το ποδόσφαιρο.

Ας αναλογιστούμε, παράλληλα, ότι ο ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα, εν μέσω όλων αυτών των πολύπλοκων απαιτήσεων, είναι αναγκασμένος να “μαντέψει”, λόγω του κακού τερέν, τι... καψώνι θα του κάνει η μπάλα στην υποδοχή της, ή στην μεταβίβαση. Και συμβαίνει το δικό του γήπεδο, εκεί που δίνει τους περισσότερους αγώνες, να είναι το χειρότερο. Υποθέτω όλοι έχουμε διαπιστώσει πως σε άλλες έδρες, με καλύτερο τερέν, ο Απόλλων ήταν... άλλη ομάδα.

Η προσπάθεια αυτής της ομάδας, αυτών των ποδοσφαιριστών και αυτού του προπονητή να υπηρετήσουν το προηγμένο ποδόσφαιρο είναι πραγματικά ηρωική κάτω από τέτοιες συνθήκες. Μα το κατορθώνουν σε μεγάλο βαθμό. Η ομολογία των αντιπάλων αποτελεί έναν ακόμη αδιάψευστο μάρτυρα, πέρα από την δική μας κρίση.

Τίθεται, βέβαια, και το ερώτημα “γιατί να προσπαθεί να αγωνιστεί έτσι κι όχι όπως οι περισσότερες ομάδες;”. Ό τρόπος που καθένας βλέπει το ποδόσφαιρο, το σωστό και το λάθος, είναι υποκειμενικός. Εξάλλου, όπως πάντα, και στην προκειμένη περίπτωση ο προπονητής αποφασίζει. Εκείνο, ωστόσο, που αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός κι έχει αποδειχθεί και στον Απόλλωνα, είναι πως με αυτή την αγωνιστική φιλοσοφία μια ομάδα μπορεί να στέκεται αξιοπρεπώς κι όταν δεν διαθέτει τους ποιοτικότερους ποδοσφαιριστές. Διότι η ομαδική παρουσία καλύπτει πολλές ατομικές αδυναμίες. Και τα παιδιά του Απόλλωνα το πετυχαίνουν κάτω από πρωτοφανώς αντίξοες συνθήκες.

Για το λόγο αυτό αξίζουν υπόκλιση!!!